خانه دوست كجاست- (سهراب سپهري)

 

گفتی نمی خواهی که دریا را بلد باشی

اما تو باید خانه ی ما را بلد باشی

یک روز شاید در تب توفان بپیچندت

آن روز باید ! راه صحرا را بلد باشی

 

بندر همیشه لهجه اش گرم و صمیمی نیست

باید سکوت سرد سرما را بلد باشی

یعنی که بعد از آنهمه دلدادگی باید

نامهربانی های دنیا را بلد باشی

 

شاید خودت را خواستی یک روز برگردی

باید مسیر کودکی ها را بلد باشی

یعنی بدانی " مرد در باران " کجا می رفت

یا لااقل تا  " آب - بابا "  را بلد باشی

 

حتی اگر آیینه باشی، پیش این مردم

باید زبان تند حاشا را بلد باشی

وقتی که حتی از دل و جان دوستش داری

باید هزار آیا و اما را بلد باشی

 

من ساده ام نه؟ ساده یعنی چه؟... نمی دانم

اما تو باید سادگی ها را بلد باشی

یعنی ببینی و نبینی!...بشنوی اما...

یعنی... زبان اهل دنیا را بلد باشی

 

چشمان تو جایی است بین خواب و بیداری

باید تو مرز خواب و روًیا را بلد باشی

بانوی شرجی! خوب من! خاتون بی خلخال!

باید زبان حال دریا را بلد باشی

 

شیراز رنگ خیس چشمت را نمی فهمد

ای کاش رسم این طرف ها را بلد باشی

دیروز- یادت هست- از امروز می گفتم

امروز می گویم که فردا را بلد باشی

 

گفتی :" وجود ما معمایی است...." می دانم

اما تو باید این معما را بلد باشی

عشق يعني چه؟

          
از بهار پرسيدم عشق يعني چه؟ گفت تازه شکفته ام نمي دانم

از تابستان پرسيدم عشق يعني چه؟ گفت فعلا در گرماي وجودش غرقم نمي دانم

از پاييز پرسيدم عشق يعني چه؟ گفت در هزار رنگ ان باخته ام نمي دانم

از زمستان پرسيدم عشق يعني چه؟ گفت سرد است و بي رنگ

از مادرپرسيدم عشق يعني چه؟ گفت يعني هرکه در اين خانه است

از پدر پرسيدم عشق يعني چه؟ گفت يعني تو

از خواهر پرسيدم عشق يعني چه؟ گفت هنوز به ان نرسيدم

شبي از ماه پرسيدم عشق يعني چه؟ شرمگين و خجل خود را در اغوش اسمان پنهان کرد

شبي ديگر از ماه پرسيدم عشق يعني چه؟ ماه با چهره اي باز و خندان گفت يعني مهتاب

.

.

.

عشق يعني چه؟ ..............

باران از راه رسید

عشق را دوباره در مزرعه خالی تنم پروراند

زندگی را در آسمان چشمانش حس کردم

ناگهان

پاییز عشقم از راه رسید

آری رفت

ولی هنوز قلبم برای اوست...

مي خواهم عشق را بنويسم اما چگونه؟

مي خواهم عشق را بخوانم اما با كدام احساس

مي خواهم عشق را با سلام،وداع گويم ولي

ولي اين زندگيست كه از عشق اثر مي پذيرد ،

اين عشق است كه سلام را مي آفريند

مي توان زندگي را به تلالؤ عشق رنگين ساخت اما با كدامين رنگ؟

رنگي كه سياهي نفرت را در خود محو كند ، رنگي كه بوي عشق بدهد رنگي كه...!

 و خداوند عشق را آفريد تا...

 اگر ميداني در اين جهان كسي هست كه با ديدنش رنگ رخسارت تغيير ميكند و صداي قلبت آبرويت را به تاراج ميبرد، مهم نيست كه او مال تو باشد، مهم اين است كه فقط باشد: زندگي كند، لذّت ببرد و نفس بكشد .و تو هستی که با دیدنت رنگ رخسارم تغییر می کند و صدای قلبم آبرویم را به تاراج می برد . پس دوستت دارم ای بهترینم . مهم این است که تو فقط باشی ، زندگی کنی ، و نفس بکشی حتی اگر مال من نباشی .

همه آرزویم این است

نتراود اشک از چشمانت

مگر از شوق زیاد

نرود لبخند از عمق نگاهت هرگز

و به اندازه هر روز تو عاشق باشی

عاشق آنکه تو را می خواهد

و به لبخند تو از خویش رها می گردد  

و تو را دوست بدارد به همان اندازه ......

 

اگر دروغ رنگ داشت ؛

هر روز شاید ؛

ده ها رنگین کمان در دهان ما نطفه می بست

و بیرنگی کمیاب ترین چیزها بود

           

اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت؛

عاشقان سکوت شب را ویران میکردند

        
اگر براستی خواستن توانستن بود ؛

محال نبود وصال !

و عاشقان که همیشه خواهانند؛

همیشه میتوانستند تنها نباشند

        

ای نسیم صبح‌دم یارم کجاست؟		غم ز حد بگذشت غم‌خوارم کجاست؟
خواب در چشمم نمی‌آید به شب		آن چراغ چشم بیدارم کجاست؟
دوست گفت آشفته گرد و زار باش		دوستان آشفته و زارم کجاست؟
نیستم آسوده از کارش دمی		یارب آسوده از کارم کجاست؟
تا به گوش او رسانم حال خویش		ناله‌های خسرو زارم کجاست؟

فلک با کس دل یکتا ندارد		زصد دیده یکی بینا ندارد
درخت دهر سر تا پای خار است		تو گل جویی و او اصلا ندارد
جهان از مردمی ها مردمان را		نویدی میدهد اما ندارد
کسی از هفت بام چرخ بگذشت		که باغ هشت‌در ماوا ندارد
کسی کاین جا مربع می نشیند		در ایوان مثمن جا ندارد
چرا خسرو نیندیشی تو امروز		از آن فردا که پس فردا ندارد

اگر عشق نبود
به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟
کدام لحظه ی نایاب را اندیشه می کردیم؟
و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟
آری بی گمان پیش از اینها مرده بودیم…

اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت
عاشقان سکوت شب را ویران می کردند

ما
در عصر احتمال بسر ميبريم
در عصر شک و شايد   
در عصر پيش بيني وضع هوا   
از هر طرف که باد بيايد

در عصر قاطعيت ترديد
عصر جديد
عصري که هيچ اصلي
جز اصل احتمال، يقيني نيست

اما من
بي نام تو
       حتي
          يک لحظه احتمال ندارم
چشمان تو
عين اليقين من
قطعيت نگاه تو
                   دين منست
من از تو ناگزيرم
من
بي نام ناگزير تو می‌ميرم

   ( قیصر امین پور)

                          باز هم بیمار می بینم تو را ...
                         ای دل سرکش که درمانت مباد!
                                              برق چشمی آتشی افروخت باز
                                             کاین چنین آتش به جانت اوفتاد.
                    ای دل، ای دریای خون! آشفته ای:
                     موج غم ها در تو غوغا می کند،
بی وفایی های یارت با تو کرد
آنچه توفان ها به دریا می کند...
                                           او اگر با دیگران پیوست و رفت،
                                             غیر ازین هم انتظاری داشتی؟
                       بی وفایی کرد، اما - خود بگو -
                         با وفا، تا حال، یاری داشتی؟
او نسیم است... او نسیم دلکش است:
دامن شادی به گلشن می کشد.
                                                  خار و گل در دیده ی لطفش یکی ست:
                                                    بر سر این هر دو، دامن می کشد.
                       او نسیم است و چو بر گل بگذرد،
                       عطر گل با او به یغما می رود، 
با تن گل گر چه پیوندد، ولی
عاقبت آزاد و تنها می رود...
                                                      تو گلی و او نسیم دلکش است
                                                         از پی ِ پیوند کوتاهش برو؛
پرفشان، یک شب ز دامانش بگیر،
چند گامی نیز همراهش برو

در شبي تاريك

كه صدايي با صدايي در نمي آميخت

و كسي كس را نمي ديد از ره نزديك،

يك نفر از صخره هاي كوه بالا رفت

و به ناخن هاي خون آلود

روي سنگي كند نقشي را و از آن پس نديدش هيچكس ديگر.

شسته باران رنگ خوني را كه از زخم تنش جوشيد و روي صخره ها خشكيد.

از ميان برده است طوفان نقش هايي را

كه بجا ماند از كف پايش .

گر نشان از هر كه پرسي باز

بر نخواهد آمد آوايش .

***

آن شب

هيچكس از ره نمي آمد

تا خبر آرد از آن رنگي كه در كار شكفتن بود .

كوه: سنگين، سرگران، خونسرد.

باد مي آمد، ولي خاموش .

ابر پر ميزد، ولي آرام .

ليك آن لحظه كه ناخن هاي دست آشناي راز

رفت تا بر تخته سنگي كار كندن را كند آغاز،

رعد غريد

كوه را لرزاند

برق روشن كرد سنگي را كه حك شد روي آن در لحظه اي كوتاه

پيكر نقشي كه بايد جاودان مي ماند .

***

امشب

باد و باران هر دو مي كوبند

باد خواهد بر كند از جاي سنگي را

و باران هم

خواهد از آن سنگ نقشي را فرو شويد

هر دو مي كوشند

مي خروشند

ليك سنگ بي محابا در ستيغ كوه

مانده بر جا استوار، انگار با زنجير پولادين

سالها آن را نفر سوده ست

كوشش هر چيز بيهوده ست

كوه اگر بر خويشتن پيچد

سنگ بر جا همچنان خونسرد مي ماند

و نمي فرسايد آن نقشي كه رويش كند در يك فرصت باريك

يك نفر كز صخره هاي كوه بالا رفت

در شبي تاريك .

*****

                                                                             (سهراب سپهری)

گر بهار بیاید

در گذرگاهی چنين باريک

در شبی اين گونه دل افسرده و تاريک

کز هزاران غنچه لب بسته اميد

جز گل يخ ، هيچ گل در برف و در سرما نمی رويد

من چه گويم تا پذيرای کسان گردد

من چه آرم تا پسند بلبلان گردد

(به ادامه مطلب بروید)

( سياوش کسرايی)

گذران

تا به کي بايد رفت

از دياري به دياري ديگر

نتوانم، نتوانم جستن

هر زمان عشقي و ياري ديگر

کاش ما آن دو پرستو بوديم

که همه عمر سفر مي کرديم

از بهاري به بهار ديگر

(به ادامه مطلب بروید)

(فروغ فرخزاد)

زندگی یعنی:

 بخند هرچند که غمگینی

ببخش هرچند که مسکینی

فراموش کن هرچند که دلگیری

اینگونه زیستن زیباست هرچند که آسان نیست 

(این مطلب را یه جایی خوندم که  بی مناسبت با این روزهای زمستانی و برفی نیست. امیدوارم که خوشتون بیاد....)

روزی روزگاری زمستانی بود و برفی می بارید ....

 سخت است...

سخت است درد خود را از دیگران شنیدن

از عاشقی نگفتن از عشق دل بریدن

سخت است ....

خوش به حال آسمون كه

 هر وقت دلش بگيره

  بي بهونه مي باره ...

 به كسي توجه نمي كنه ...

 از كسي خجالت نمي كشه...

 مي باره و مي باره و...

  اينقدر مي باره تا آبي شه...

 ‌آفتابي شه...!!!

 کاش... کاش مي شد مثل آسمون بود...

 كاش مي شد وقتي دلت گرفت اونقدر بباري تا

 بالاخره آفتابي شي...

  بعدش هم انگار نه انگار كه بارشي بوده

به گل گفتم عشق چیست؟ "گفت" از من خوشگل تر است...

به پروانه گفتم عشق چیست؟ "گفت" از من زیباتر است...

به شمع گفتم عشق چیست؟ "گفت" از من سوزان تر است...

به عشق گفتم آخر تو چیستی؟ "گفت"نگاهی بیش نیستم...